Personal journal and portfolio of my work
Με έχει πιάσει μια ανία άνευ προηγουμένου. Μια απάθεια ,μάλλον, για τα πάντα. Βρίσκομαι σε μια συνεχή αναμονή για να συμβεί κάτι χωρίς να ξέρω το τι. Η τάση που είχα να αφήνω τις μέρες να κυλούν χωρίς να κάνω τίποτα ουσιαστικό επέστρεψε. Θέλω συνεχώς να βρίσκομαι μακριά από το σπίτι. Οτιδήποτε κι αν είναι …
Ἄφησέ με ναρθῶ μαζί σου. Τί φεγγάρι ἀπόψε! Εἶναι καλὸ τὸ φεγγάρι, - δὲ θὰ φαίνεται ποὺ ἄσπρισαν τὰ μαλλιά μου. Τὸ φεγγάρι θὰ κάνει πάλι χρυσὰ τὰ μαλλιά μου. Δὲ θὰ καταλάβεις. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου. Ὅταν ἔχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οἱ σκιὲς μὲς στὸ σπίτι, ἀόρατα χέρια τραβοῦν τὶς κουρτίνες, ἕνα δάχτυλο ἀχνὸ …
Οι άνθρωποι είναι μαθημένοι να κρύβουν αυτό που νιώθουν. Λίγοι είναι αυτοί που καταφέρνουν να λένε αυτό που αισθάνονται χωρίς να υπολογίζουν το πόσο θα στοιχίσει στους ίδιους ή στους γύρω τους. Αυτούς τους θαυμάζω. Εγώ δε μπόρεσα ποτέ να το κάνω αυτό. Να πω, δηλαδή, αυτό που θέλω τη στιγμή που θέλω και στον …
Continue reading "People always find ways to mask their pain*"
"Άνοιξε την πόρτα αγάπη, επιστρέφω."
Αφού έγραψα τη λίστα με τις δικές μου αγαπημένες παλιές ελληνικές κωμωδίες, μου κατέβηκε η ιδέα να γράφω από εδώ και πέρα περισσότερες λίστες με πράγματα που μου αρέσουν και τα προτείνω. Ή αν όχι λίστες, κάτι που είδα, άκουσα, διάβασα, έφαγα, μύρισα, έπιασα και λάτρεψα. Για σήμερα, λοιπόν, σκέφτηκα να μιλήσω για ένα βιβλίο που …
Mia: Don't you hate that? Vincent: What? Mia: Uncomfortable silences. Why do we feel it's necessary to yak about bullshit in order to be comfortable? Vincent: I don't know. That's a good question. Mia: That's when you know you've found somebody special. When you can just shut the fuck up for a minute and comfortably …
Λίγο η γενικότερη αδυναμία μου στις ελληνικές παραγωγές, λίγο η εργασία για την Φίνος Φιλμ που έχω να κάνω για ένα μάθημα στη σχολή, λίγο και η άτιμη κληρονομικότις (η μάνα μου παίζει να ξέρει απ’έξω και ανακατωτά όοολες τις ατάκες από όοολες τις παλιές ελληνικές ταινίες)επηρεάστηκα αρκούντως και αποφάσισα, το λοιπόν, να μοιραστώ μαζί …
Αν τα ξίδια ήταν ταξίδια, θα είχαμε γυρίσει όλο τον κόσμο 🙂 Είναι ταξίδια του νου και της καρδιάς. Είναι ταξίδια στο παρελθόν και στο μέλλον. Είναι θύμησες από κάτι γνώριμο που αγάπησες, είναι μυρωδιά του πόνου. Είναι το γαμημένο σφίξιμο στο στήθος και το βλέμμα στο κενό. Είναι τα δάκρυα που τρέχουν ποτάμια …
"Η ζωή ξέρει ... κι εγώ την εμπιστεύομαι". Φράση μίας εκ των αγαπημένων μου ταινιών ( φύσει αναποφάσιστη -φυσικά- και ΔΕΝ έχω μια αγαπημένη ταινία ). Συμφωνώ απόλυτα με αυτή, λοιπόν, την ατάκα. Μπορεί να μη ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει ή τι όρισε η μοίρα για εμάς, έχουμε όμως τη δυνατότητα να πράξουμε …
Κάθε παράθυρο και μια ιστορία. Κάθε ιστορία κι ένας άνθρωπος. Κάθε άνθρωπος και μια κουκκίδα στο χάρτη ! Καθένας κρύβει μέσα του τη δική του ιστορία, κάποιο μυστικό, ανεβαίνει το δικό του, προσωπικό γολγοθά. Ποιος, όμως, δίνει σημασία; Είμαστε άγνωστοι μεταξύ αγνώστων.. πιόνια στα χέρια ενός σαδιστή σκακιστή... μαριονέτες …
